رضوان

✅ جمعه ٤ شعبان سال ٢٦ هجری، انتظار بنی‌هاشم به سر می‌رسد و فرزند ام‌البنین به دنیا می‌آید. قنداقه طفل را به دستان پرمهر علی ع می‌دهند. پدر در گوش راستش اذان و در گوش دیگر اقامه می‌خواند. سپس تبسم می‌کند و نام فرزندش را بر زبان می‌آورد: عباس!

شیرمرد میدان نبرد است که در مقابل ظلم و بی‌عدالتی، عبوس و خشمگین می‌شود.

پدر بر صورت زیبای عباس بوسه می‌زند و دستهای او را نوازش می‌کند. می‌داند این دستها گره‌گشاست.

بنابر سنت، گوسفندی را نذر سلامتی طفل، عقیقه می‌کنند و به فقرا می‌دهند.
✅ از کودکی در خاندان اهل_بیت، تربیت می‌شود. امیرالمؤمنین رشد فرزندش را چنین توصیف می‌کند: اِنّ وَلَدی العباس زُقَّ العلمَ زَقّا؛ همانا فرزندم عباس، در کودکی علم آموخت و مانند نوزاد کبوتر که از مادرش آب و غذا می‌گیرد، معارف را از من فرا گرفت.
✅ در ایام دشوار خلافت علی ع، از پدر جدا نمی‌شود. در جنگ صفین با آنکه ١٢ سال بیشتر ندارد، در رکاب امیرمؤمنان مردانه می‌ایستد.

در سخت‌ترین لحظات جنگ و صلح در محضر امام مجتبی ع، یار و یاور #امام است تا غریب نماند.

غربت در این خاندان داستان دیگری دارد. در میان آل رسول، غربت، سهم امام عاشوراست.
جایگاه ابوالفضل العباس را باید در ادبیات حضرت سیدالشهداء جستجو کنیم. عصر تاسوعا که دشمن قصد حمله به خیمه‌ها را دارد، امام برادر را مأمور می‌کنند تا جریان را جویا شود.

خطاب امام به برادر شنیدنی است:

بنفسی انت! یا اخی! …

جانم به فدایت! برادرم! …
💢 امام سجاد ع فرمودند: عمویم عباس در پیشگاه خداوند منزلتی دارد که در روز قیامت، همه‌ی شهدا به آن غبطه می‌خورند.